مدح امام رضا(ع)

نَقل است که فَخرِ علما، شیخ بهایی 

شد شامل لطف و کرم خاصِ خدایی

گفتند بیا فاطمه داده‌ست رضایت

معمار حرم باش، علی کرده جدایت

جا داشت بنازد به همه عالم امکان

روزیِ کمی نیست حرم‌سازیِ سلطان

آن شیر که خورده‌ست، نهاده اثرش را

او خرج حرم کرد تمام هنرش را

اخلاص نشان داد، خدا داد توانش

فردوسِ برین کرد بنا با دل و جانش

نزدیک به اتمام حرم بود که ناگاه

دیدند همه روی لب شیخ نشست آه

با پوزش از آقای جهان گفت به یاران

باید که کنم چند شبی ترک خراسان

من می‌روم اما بخرید آبرویم را

اجر همه با مادرمان حضرت زهرا

تا اینکه دوباره برسم خدمت آقا

جز سَردَر این کعبه بسازید همه‌جا

را در غیبت او گشت مهیا چه بنایی

چه گنبد و گلدسته‌ی انگشت‌نمایی

بَه بَه! چه ضریح و حرم و صحن و سرایی

از شوقِ طوافش دل کعبه‌ست هوایی

ناگاه چنین توصیه گردید ز خدام:

وقتش شده معماری سَردَر شود اتمام

گفتند که ما اذن به این کار نداریم

تا آمدن شیخ، همه لحظه شماریم

هنگام سفر شیخ به ما گفته مکرر:

کار خود من هست مهیایی سَر‌دَر

گفتند که از جای دگر آمده دستور

فرمان امام‌ست و پُر از حکمت و منظور

پس ساخته شد سَردَرِ آن روضه‌ی رضوان

کم داشت فقط روح الامین، عرشِ خراسان

پس شیخ بهایی ز سفر آمد و ناگاه

با دیدن سَردَر ز دلِ خویش کشید آه

شد غوطه‌ور حسرت و غم، حال و هوایش

تا داشت توان، کرد گله از رفقایش

گفتند مُکدر نشو این امر امام‌ست

سرپیچی رعیت ز شهنشاه حرام‌ست

یک خادم خوش‌روزی این روضه‌ی اعلا

دیدار نصیبش شده در عالم رؤیا

کرده‌ست چنین امر، به او قبله‌ی عالم

بر شیخ پس از اینکه رساندی تو سلامم

گو: مرد خدا، پیرِ هنر، دست مریزاد

معمار کرمخانه‌ی ما، خانه‌ات آباد

در خانه‌ی اُمید! تو در فکر طلسمی؟

ما کار نداریم، که آمد! به چه اسمی!

بسپار حرم‌ را به طلسمِ کَرَم ما

بگذار بیایند همه در حرم ما

ای شیخ بِدان ما پدر هر بد و خوبیم

ما طایفه ذاتاً همه ستارُ العیوبیم

ما چشم به راهیم‌ گنه‌کار بیاید

با هر چه که آورده، خریدار بیاید

باید به حرم پاک شود زائر ما تا

گیرد صله‌ی تذکره‌ی کرببلا را

شاعر: محمدحسین رحیمیان