سرّ توحید احمدی اینست: که علی را فقط خطاب کند
عرصه‌ی جنگ هم که تنگ شود، روی حیدر فقط حساب کند
آی مرحب! برو کنار بایست، هدف انگار کندن در نیست
شیر حق اینچنین که می‌غرّد آمده قلعه را خراب کند
روح انگار روح تازه گرفت، آمد از فاطمه اجازه گرفت
تا که در عرش، عکسِ حیدر را ـ درِ قلعه به دست ـ قاب کند
با دَم یا علی به هر دو دَمش، با هجوم سریع و پشت همش
ذوالفقار برهنه کاری کرد، ملک الموت اعتصاب کند
می‌پری آن طرف سواره ولی، عمرو! آن سوی خندق است علی
جنگجویی ندیده‌ام چون تو، سوی مرگش چنین شتاب کند
دلت از او شنید و نرم نشد؟ پیش خورشید بود و گرم نشد؟
پس لب ذوالفقار او تنها می‌تواند تو را مجاب کند
فرق او را شکافتی، بشکاف!، مُحرِم است او و خواست قبل طواف
در وضویش به رسم عاشق‌ها، روی خود را به خون خضاب کند
تیغ بر عمرو پهلوان حیدر، آنچنان زد که حضرت داور
ضربه‌ی روز خندقِ او را، بهترین ضربه انتخاب کند
در میان عرب خبر پیچید، در دلش هر مبارزی فهمید
خاک خود را به باد خواهد داد، رزم اگر با ابوتراب کند
همه دیدند امیر می‌آید، زودتر از غدیر می‌آید
کی شود یک امینیِ دیگر، شرح آن ضربه را کتاب کند؟
بیشتر بین عاشقانِ علی، حرف سلمان و مالک است ولی
رقص خرمافروش بر سرِ دار، دل ما را همیشه آب کند
بعد یک عمر ذکر یا حیدر، مطمئنیم ساقی کوثر
به دل کوزه‌گر می‌اندازد، خاک ما ساغر شراب کند
قلب ما در لحد که می‌بویند، به رقیب و عتید می‌گویند
بنده‌ی حیدرند بگذارید، او بیاید خودش حساب کند
شعرم از برق ذوالفقار رسید، روشن و گرم و بی‌قرار رسید
تا به ذره نگاه یار رسید، می‌رود کار آفتاب کند
شعر شمعی برای تو که نشد، قد گلدسته‌های تو که نشد
شادم اما، مگر شنیده کسی، شاعرش را علی جواب کند؟
