شعر شهادت امام صادق علیه السلام

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود
یا مگر ریحانه ی صدیقه ی اطهر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند
اجر نشر دانش او شعله ی آذر نبود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او
در دل شب حمله بر باب اله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را
بر روی دوشش عبا عمامه اش بر سر نبود

از برای بردن مولا کس از ابن ربیع
سنگدل تر، بی حیاتر، بلکه ظالم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار
گوئیا در سینه ی تنگش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسر را می کشد
خوب شد همراه بابا موسی جعفر نبود

از شرار زهر مثل شمع سوزان آب شد
غیر تصویری بجا ز آن نازنین پیکر نبود

پاره پاره قلبش از انگور زهر آلوده شد
از بنی العباس جز این شیعه را باور نبود

بعد عمری سوختن بر قلب او آتش زدند
این ستم باله روا بر آل پیغمبر نبود

«میثم» آن روزی که شد آن پیکر پاکیزه دفن
محشر شهر مدینه کمتر از محشر نبود