احمد شمشیری، عمر خود را وقف خدمت به هیأت اباعبدالله الحسین (ع) کرد و کنار مداحی، با شعر نیز مأنوس بود.
احمد شمشیری که در اصل احمد شمشیرگران نام داشت، سال 1307 در محله گذر لوطی صالح تهران متولد شد. این پیرغلام حضرت اباعبدالله الحسین (ع) نزد شاعرانی همچون صغیر اصفهانی، خوشدل تهرانی، مرحوم هادی رنجی، مرحوم پرتو بیضایی و مشفق کاشانی شاگردی کرد. شاگردی و هم نشینی با صغیر اصفهانی باعث شد که احمد شمشیری علاوه بر اینکه یک مداح توانمند بود، تمام اشعار دیوان صغیر اصفهانی را در خاطر بسپارد و خود نیز شعر بگوید.
این پیر غلام اهل بیت در هیأت های مهدیون، فاطمیون، قائم آل محمد (عج)، حضرت رقیه (س) و ابوالفضلی های غرب تهران بطور ثابت برنامه اجرا می کرد. نزدیکان احمد شمشیری توانایی او را در حفظ کردن اشعار فوق العاده معرفی می کنند، به گونه ای که او در زمان کوتاهی می توانست اشعاری را حفظ کند. او اصرار زیادی در شعر حفظ کردن داشت به همین دلیل امروزه تمام مداحان او را به همین صفت که در تمام مدت مجلس به شعر خوانی و ارائه مطالب به صورت حفظ و بدون مراجعه به نوشته طی می شد، می شناسند.
حاج احمد شمشیری دهه دوم سال 1370 را به اصفهان رفت و شبی در منبر گفت: «اگر عمری باشد، فردا شب ماجرای مادر وهب را می خوانم.» اما عمری باقی نبود و زندگی این خادم امام حسین (ع) در پنجم مرداد سال 1370 بر اثر سکته قلبی به پایان رسید و در آرامگاه ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. بعد از رحلت حاج احمد بسیاری معتقد بودند که حاج احمد نه تنها یک مداح بود بلکه کتابخانه ای از شعر و روایت و حدیث بود که در زیر خاک مدفون شد.
انتهای پیام/
