ستایشگر، نامی است آشنا برای همه ی مدّاحان قمی و اکثر مدّاحان کشور.
ـ «محمّد علی شیرخانی» معروف به «ستایشگر» در سال 1310 هـ . ش در کرمان متولّد شد. 6 یا 7 سالش بود که به همراه پدر و مادرش به قم هجرت نمود و تا به حال که بیش از هشتاد سال از زندگی پربرکتش می گذرد، در قم روزگار می گذراند.
خود او درباره ی زمان آغاز مدّاحی و دلیل گرایش او به این امر می گوید: «حدوداً 20 ساله بودم و متأهل، که برای یک سفر زیارتی به مشهد رفتم. در آنجا به همراه یکی از دوستان به یک هیأت رفتیم؛ آنروز همه در هیأت از حضرت مسلم خواندند، مجلس با صفایی بود و مرا تحت تأثیر قرار داد. همانجا بود که مصمّم شدم که شروع به مداحی اهل بیت کنم.
وقتی به قم برگشتم، به همراه چند تن از دوستان دیگر، خدمت استادالمادحین مرحوم «حاج ملّا حسین مولوی» رسیدیم و از ایشان خواهش کردیم که جلسه ای را ترتیب دهند تا بتوانیم در خدمت ایشان، تلمّذ کنیم. ایشان در بدو امر نمی پذیرفت، اما وقتی که شور و شوق ما را به این کار، و عشق ما را به اهل بیت علیهم السلام دید، قبول فرمود. خوب است بدانید که من تا به حال استادی به کمال ایشان ندیده ام و نیافته ام».
ادامه در ادامه مطلب..
آقای ستایشگر، عَروُض و تجوید و تفسیر را در محضر مرحوم مولوی فرا گرفت و به این مقدار بسنده نکرد و سنّت حسنه ی همنشینی با علما را از استاد خود، مرحوم مولوی فرا گرفت و بیش از 35 سال در زمینه ی اخلاق و حدیث، از محضر بزرگانی چون: مرحوم حضرت آیت الله احمدی میانجی و مرحوم حضرت آیت الله حاج سید مهدی روحانی فیض برد.
انسانی اهل علم و عمل و مصداق بارز «یبیتون لربّهم سجّداً و قیاماً». وقتی درباره ی ویژگی های او با دوستان و خواص صحبت کردیم، همگی باتفاق، ویژگی مهم او را پیگیری امور فقرا و رسیدگی به یتیمان بیان می کردند.
از ویژگی های ایشان در مداحی می توان به دقّت و تأمّل بالا در امر انتخاب شعر خوب و استفاده از احادیث و روایات و قرآن در مدیحه سرایی اشاره نمود؛ اگر چه برخی از جوانان این دقت نظر ایشان در شعر و ادبیات، را برنمی تابند و تحمل نمی کنند و گاه با وجود تذکرات بسیار ایشان، از شعرهای بی اساس و پایه ای را استفاده می نمایند. ستایشگر دل پردردی از چنین جوانانی دارد.
