مانع تباهی جامعه
امام رضا علیه السلام :
«مى‌بينيم مردم، گاه دور و پنهان از چشم ديگران كارهاى فاسد انجام مى‌دهند. پس اگر اقرار به خداوند و ترس از او در نهان نباشد، هيچ كس، هرگاه با شهوت و هوس خويش تنها مى‌شد، در ترك معصيت و پرده درى و ارتكاب گناه كبيره، ملاحظه هيچ كس را نمى كرد؛ چون اين كار او، از نگاه خلق پوشيده بود و كسى ناظر آن نبود، و اين، جامعه را به تباهى مى‌كشانْد» .
«أَنّا قَد وَجَدنَا الخَلقَ قَد يَفسُدونَ بِأُمورٍ باطِنَةٍ مَستورَةٍ عَنِ الخَلقِ ، فَلَولَا الإِقرارُ بِاللّهِ وخَشيَتُهُ بِالغَيبِ لَم يَكُن أَحَدٌ إِذا خَلا بِشَهوَتِهِ وَإِرادَتِهِ يُراقِبُ أَحَدا في تَركِ مَعصِيَةٍ وَانتِهاكِ حُرمَةٍ وَارتِكابِ كَبيرٍ ، إِذا كانَ فِعلُهُ ذلِكَ مَستورا عَنِ الخَلقِ بِغَيرِ مُراقِبٍ لِأَحَدٍ فَكانَ يَكونُ في ذلِكَ هَلاكُ الخَلقِ أَجمَعينَ،...».
علل الشرائع : ص ٢٥٢ ح ٩
