انسان باید بتواند در بحران ها آرامش خودش را حفظ کند و روحش را به آرامش برساند. یکی از عوامل مهم و آرامش بخش برای انسان همنشینی با خداست، یعنی انسان باید اهل دعا و تضرع و ارتباط با خدا باشد. وقتی انسان اهل همنشینی با خدایی باشد که خودش منبع آرامش و سکینه است، طبیعتاً به آرامش قلبی می رسد.
اگر انسان با دعاها انس بگیرد به تدریج آرامش بر قلبش می آید. خدا منبع همه کمالات بی نهایت است و ما همه فقر محض هستیم، وقتی خلأ خودمان را به این منبع عرضه کنیم به اندازه فقرمان به ما عنایت می شود. هر کسی فقرش بیشتر باشد، دریافتی اش بیشتر است. ملاک رحمت عام خدا، فقر ماست و ملاک رحمت خاص خدا، اظهار فقر ماست. رحمت عام و رزق عام شامل همه موجودات می شود. ولی رزق خاص فقط شامل کسی می شود کهفقرش را اظهار کند و از خدا طلب کند چون با این طلب کردن در واقع انسان دست خالی اش را بر در خانه خدا می آورد و خدا کسی را با دست خالی بر نمی گرداند.
ادعیه ای که از اهلبیت (ع) به ما رسیده همه موثق هستند و اگر کسی مأنوس با این ادعیه باشد تحت تربیت اهلبیت (ع) قرار می گیرد. فردی که ادعیه صحیفه سجادیه را می خواند، تحت تربیت امام سجاد (ع) قرار می گیرد چون کلام هر شخصی تجلی شخصیت اوست. انسان باید در عافیت و گرفتاری بر در خانه اهلبیت (ع) برود و اینطور نباشد که فقط در غم و غصه ها به سراغ اهلبیت (ع) برود. اصل هدف دعا این است که انسان با خدا صحبت کند نه اینکه خدا وسیله ای برای رفع حاجات باشد. وقتی که دعا را فقط برای حاجت بخوانیم و به عنوان وسیله ببینیم اگر به حاجت نرسیم دعا را کنار می گذاریم. انس گرفتن با ادعیه همنشینی با خداست و کسی که همنشین با خداست همیشه آرامش دارد.
