اگر کسی اولین و مهم ترین واقعیت عالم - که این ملک خدایی دارد که عالم را اداره می کند - را ببیند و زیر بنای شخصیت خود قرار دهد و در باورهایش قرار دهد، می تواند در تمام بحران ها و مشکلات زندگی صابر و شاکر باشد. خداوند رحمتش بر غضبش پیشی دارد و رحمت صفت اصلی و ذاتی خداست. غضب صفت تبعی است. ما وسعت رحمت خدا را نمی توانیم درک کنیم چون ما محدودیم و خدا نامحدود است. رحمت خدا واسعه هست و ما به او محتاجیم اما خدا مشتاق ماست.
پروردگار عالم مراقب انسانهاست تا با هر بهانه ای دست شان را بگیرد. اولیای الهی هم مظهر رحمت الهی هستند. اگر کسی نگاهش به خدا نگاه مثبت باشد، توکل می کند و به حسن ظن به خدا می رسد و حسن ظن همان چیزی هست که آرامش در زندگی را برای انسان به ارمغان می آورد. امیرالمومنین (ع) می فرمایند: «کسی که حسن ظن به خدا دارد، قلبش آسوده است و دینش سالم است.» در روایات داریم که بدترین گناه کبیره سوء ظن به خداست چون زمینه دشمنی با خداست.
امام صادق (ع) می فرماید: «تعجب می کنم از چهار دسته از مردم که به چهار ذکر پناه نمی برند. تعجب می کنم از کسی که ترس و نگرانی در زندگی اش دارد و پناه نمی برد به ذکر "حسبنا الله و نعم الوکیل" و تعجب می کنم از کسی که غمگین است و پناه نمی برد به ذکر "لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من ظالمین". تعجب می کنم از کسی که می ترسد از امری مورد فریب واقع شود و پناه نمی برد به ذکر "افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد." تعجب می کنم از کسی که رزق و دنیای حلال می خواهد و پناه نمی برد به ذکر "ما شاءالله لا قوة الا بالله"».
