"آرامش در زندگی"، جلسه چهارم، سال ۱۴۰۰
تفاوت انسان ها به تفاوت دیدگاه هایشان نسبت به عالم و حوادث است. یک نگاه باعث می شود که انسان صابر و شاکر و متوکل و امیدوار در سختی ها باشد و یک نگاه دیگر انسان را ترسو و شکننده و ناامید می کند. تفاوت باورها و نگاه انسانهاست که آنها را متفاوت می کند. اگر طرز نگاه ما صحیح باشد، جوّ بر ما غالب نمی شود. ما باید باورهایمان را محکم کنیم تا تحت تاثیر اتفاقات عالم نباشیم. نگاه درست این است که واقع بینانه به حوادث عالم بنگریم.
مهم ترین واقعیت در این عالم این است که این مُلک خدایی دارد که با دست مهربانش این عالم را اداره می کند. اگر کسی این را زیر بنای شخصیت خودش قرار دهد بقیه اموراتش در مسیر درست پیش می رود. در این عالم، هر موجودی و مخلوقی هر کمالی که دارد، شعاعی از کمالات خداست و هیچ موجودی مستقل از خودش چیزی ندارد، ما هم وجودمان و کمالات مان از خداست. خداوند چون رحمان و رحیم است، کمالاتش را به ما هم می دهد. اگر رحمت خداوند در عالم نبود حتی مادر به طفلش رحم نمی کرد. امیرالمؤمنین می فرمایند: «خدا صد جزء رحمت دارد که یک جزء از آن صد جزء رحمتش را به عالم دنیا فرستاده است و مابقی در عالم بالاست، چون دنیا گنجایش ندارد.» رحمت الهی بی انتهاست ولی ما محدودیم و گناه مان هم محدود است اما عفو خدا هم نامحدود است. اهلبیت هم معدن رحمت الهی هستند و تمام صد جزء رحمت الهی را دارا هستند.
